INHOUD
Zeeland
De Tempel van Nehalennia
een ceremonie voor Nehalennia
het Vrouweputje, Goes
Zeeland: De tempel van Nehalennia
Zowel in Ganuenta (de plaats waar nu ongeveer Colijnsplaat ligt) als in Domburg heeft een tempel gestaan gewijd aan de Keltisch/Germaanse godin Nehalennia. Deze tempels zijn in lang vervlogen tijden door de zee verzwolgen.
In 2005 is de tempel in Colijnsplaat naar Romeins voorbeeld herbouwd aan het haventje van Colijnsplaat. De Nehalenniatempel is bedoeld als historisch monument. Naast een cultuurhistorisch gedenkteken, is de tempel ook bedoeld als educatief centrum en als toeristische trekpleister. In een regio waar al heel veel te beleven valt voor scholieren en andere weetgierigen, past dit stukje Europese godsdienstgeschiedenis perfect, aldus de organisatie op de website. Op 13 augustus werd “dit historisch heiligdom officieel geopend en ritueel ingewijd”. De Romeinse Geschiedenis Groep “Corbvlo” speelde een inwijdingsceremonie na.
De tempel bezoekenDe tempel van Nehalennia is te vinden in het haventje van Colijnsplaat. Er zijn een aantal mensen, die zorgdragen voor de tempel. De tempel is meestal gesloten. Wil je in de tempel, moet je vragen of ze geopend kan worden. Dan kan bij de Hoedster van de tempel: Irma Bolijn. Samen met haar man Pim draagt ze zorg voor de tempel en reizigers kunnen bij hen in hun B&B ook overnachten. Een percentage daarvan gaat naar de tempel.
Voor het onderhoud en dus de continuïteit van de tempel is geld nodig. Doneert u alstublieft. Giften zijn welkom op NL 33 RABO 037 1420 997 ten name van Stichting Nehalennia te Colijnsplaat.
Irma Bolijn en Pim Schenkelaars
Zij draagt een lang gewaad met eroverheen een kort manteltje.
Dit laatste is uniek, er schijnt niet één andere godheid te zijn die dit draagt.
(Zelf denk ik dan: Dat spreekt vanzelf, er staat toch altijd een straffe wind aan de kust! en zeker als de Godin meevaart op het schip … Zij staat namelijk een enkele keer afgebeeld met de voet op de voorsteven van het schip).
Natuurlijk is zij ook de Drievoudige Godin, wellicht zelfs dezelfde als de Lady van Avalon, met haar appels, haar hond …..
Met een klein groepje priesteressen wilden wij bij ons bezoek aan dit bijzonder stukje kust een bijdrage leveren aan het “reclaimen” van deze Godin.
Gekleed in de
kleuren van de zee hebben wij aan het strandje een healing-ceremonie voor het
water en de Aarde gedaan. Uit drie verschillende Godinnebronnen – Glastonbury,
Kildare en Heiloo – hadden we water meegebracht, hebben dat in een fonkelende
straal bijeen gegoten, en zo meegegeven aan Nehalennia’s golven. De bij deze
gelegenheid voorgelezen tekst (uit “Lady of Avalon” door Marion Bradley) bleek
wonderwel van toepassing bij onze ceremonie – evenwel er niet door beïnvloed!in het grotere water met een glinsterende stroom.
In haar veranderd Zicht zag zij hoe het bronwater een
gloed in zich droeg die zich verspreidde in schitterende
stofjes, tot het hele meer een opalen glans droeg.
Zij wist dat alles waar het water aan raakte een deel
van de zegen zou ontvangen, tot in alle werelden. “
Vrouweputje Goes
Zes vrouwen
Het O.L. Vrouweputje bij Baarsdorp stond tot in de vorige eeuw bekend als bedevaartsplaats. Bij de aanleg van de A58 ging heel het heggenlandschap De Poel op zijn kop, waarbij veel putjes werden gedempt. In 1973 werd zo het Maria- of Onze Lieve Vrouweputje dichtgegooid en kwam er zo een einde aan deze bedevaartplek.
In 2004 kwamen zes vrouwen bij elkaar om het Vrouweputje in ere te herstellen; deze bron was dichtgegooid en het bedevaartsplekje bijna vergeten. De plek was niet meer bekend. Ze zijn op zoek gegaan naar de oude plek. Om de precieze plek van de kreekrug van het Vrouweputje te vinden, zijn er grondboringen verricht. Op de plek waar het veen bij de vorming van de geul door de zee is weggeschuurd, is in 2006 het Vrouweputje hergraven, op honderd meter afstand van de historische bron.
De bron ontsproot weer. Ze ligt in een kavel die door de Stichting, met geld van sponsors en donateurs, is aangekocht. Ze hebben er een bijzondere plek van verstilling en rust gecreëerd.
Het landschap door de eeuwen heen
De plaats waar het Vrouwputje ligt heeft een interessant geologisch verleden. Dit ‘oudlandgebied’ De Poel bestond al voordat de eerste dijken werden aangelegd. Door vroegere overstromingen is er in dit gebeid een kreekrug ontstaan. Het Vrouweputje ligt in deze kreekrug en het wellende water wordt door het zand gezuiverd. Het water dat er in stroomt is altijd helder en zoet. Een heel bijzonder gegeven voor een gebied waar verder al het grondwater brak is. Ook wordt er verteld dat zelfs in de droogste zomers het Mariaputje niet droogviel. De ontstaansgeschiedenis van dit gebied ligt hieraan ten grondslag.
In het begin van de periode 7000 tot 3100 voor de christelijke jaartelling leek het gebied van wat nu de provincie Zeeland is, op onze huidige Waddenzee. De duinenrij vormde voor Zeeland een gesloten kustlijn. Hier leefden de eerste inwoners van Zeeland. Achter de duinenrij lag een moeras, dat werd gevoed door de toestroom van het zoete rivierwater uit het oosten. De cyclus van planten die groeiden en afstierven, creëerde na eeuwen een veenlaag; hierdoor werd het gebied langzamerhand hoger. Het was een uitgestrekt veenlandschap dat omstreeks 350 christelijke jaartelling werd getroffen door zware stormen; de duinenrij brak, er ontstonden stroomgeulen in het veen. Die vulden zich geleidelijk met zand. Dit was een proces van acht tot negen eeuwen. De met zand gevulde geulen vormden kreekruggen. Mogelijk is de kleine kreekrug in De Poel waarin het Vrouweputje ligt, een paar honderd jaar na de christelijke jaartelling ontstaan. Dijken kwamen in de 12e eeuw.
Natuurlijk bestond het zoete bronwater al en erkenden de bewoners dit soort plekken als heilig (helend), voordat de plek een bedevaartsplek in christelijke zin werd en de bron werd hernoemd als Mariaputje. De vele verhalen die de vrouwen van Stichting Vrouweputje hebben verzameld geven goed inzicht van de werking van het water en de kennis die de mensen hadden over dit genezende bronwater.
Vrouweputje: symbool van eenheid
Met hun initiatief willen deze zes vrouwen die de Stichting Vrouweputje Goes hebben gevormd een bijzondere plek in de Zeeuwse natuur terugbrengen. De vrouwen hebben een kavel ingericht volgens een bepaalde symboliek die ook terug is te zien in de keuze van de planten en bomen. De Stichting heeft geprobeerd historie, ecologie en spiritualiteit samen te brengen. De Stichting heeft gekozen om de bron Vrouweputje te noemen – en niet Mariaputje, om het niet te direct te verbinden met het katholieke geloof. De bron wil een symbool van eenheid zijn. Het Vrouweputje is zo een bezinningsplek waar mensen naar toe kunnen om bij deze bijzondere bron tot zichzelf te komen.
Via een bruggetje over de sloot stap je een stille, groene wereld binnen. Fluitende vogels en wuivend riet doen je bijna het gebrom van het snelwegverkeer vergeten. Langs het slingerpaadje dat naar de bron leidt, staan borden die uitleg geven over de symboliek van de planten en bomen die er staan. In wilgentakken zit bijvoorbeeld een pijnstillend sap dat te vergelijken is met aspirine. Ook is er een stenencirkel, waar iedereen die dat wil een steen kan neerleggen om een wens te doen, dank te zeggen of iets uit handen te geven. De beplanting rondom de put is eveneens vormgegeven aan de hand van een symbolische gedachte, namelijk die van een druppel die in de put valt en kringen verspreidt over het water. Deze kringen zijn terug te vinden in de opstelling van de bankjes, de beplanting en de wilgenschermen. Deze schermen dienen tegelijkertijd als coulissen om bezoekers te doen beseffen dat ze op een bijzondere plaats zijn.
Het water kan geput worden uit de pomp die hier speciaal voor is aangelegd. Water is een energiedrager van woorden en emoties. Een bron waar mensen troost en genezing zoeken, heeft water met een andere energie dan ‘gewoon’ water. Water uit een bron is krachtig, van zichzelf of door de aandacht die mensen aan het water geven. Met het Vrouweputje willen de vrouwen een nieuwe positieve plek creëren in het Zeeuwse landschap waar mensen naar toe kunnen komen om tot rust te komen of troost te vinden. Treed deze plek dus met respect tegemoet.
De vrouwen van het Vrouweputje zagen het als hun grootste geschenk dat ook anderen bij deze bron hun liefde, vertrouwen en dankbaarheid weer mogen terugvinden zodat het water de mens zal genezen. Hun mooie werk gaat door, ook via nieuwe handen en gezichten.
© Lida van de Water
Praktische informatie
Het terrein van het Vrouweputje is vrij en gratis toegankelijk.
Bedevaartsplek Vrouweputje
Oostweg
4458 SK ‘s-Heer Arendskerke
www.vrouweputje.nl
De ingang naar het Vrouweputje bevindt zich tussen de akkers aan de Oostweg. Er is geen parkeerplaats of opvallende wegbewijzering. Je zou de bezinningsplek zo voorbijrijden (iets wat ons gebeurde : ).
Wandelroute
Er is een bijzondere wandelroute naar de plek toe.
In het boekje ‘Vrouwputje [bron van eenheid]’ wordt uitgebreid ingegaan op het
landschap vanaf 7000 voor de christelijke jaartelling. Het gaat nader in op de
ontstaansgeschiedenis van het perceel en de symboliek die er tot uitdrukking is
gebracht. Ook volksverhalen over genezing door het Mariawater zijn in dit
boekje opgenomen.
Bronnen
Stichting Vrouweputje Goes, Vrouweputje, bron van eenheid, 2008
http://www.pzc.nl/regio/een-plek-voor-bezinning-vlakbij-de-snelweg-1.1693814
https://www.facebook.com/Vrouweputje
Heilige bronnen in de Lage Landen. Op zoek naar bronnen van betekenis in verleden en heden, 2013 (Ginny Rentmeester over het Vrouweputje Goes)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten