1. Vogelenzang, Onze Lieve Vrouw Ten Hemelopneming kerk
2. Onze Lieve Vrouwe van Haarlem
3. Heiloo, het Witte kerkje; de bron; OLV Ter Nood kapel en bron; Kattenberg
3. Heiloo, het Witte kerkje; de bron; OLV Ter Nood kapel en bron; Kattenberg
4. Keins, Mariakapel met bron
5. Groet, het Witte Kerkje
Onze Lieve Vrouw Ten Hemelopneming in Vogelenzang
Wikipedia
Vogelenzang
De
naam ‘Vogelenzang’ en een kerkhof met opmerkelijk veel kattenafbeeldingen, een
herinnering aan een devotieplaats van Freya, was dit de tuin van de Godin van
de Liefde, waar Haar vogels zongen in de bomen? De Onze Lieve Vrouwekerk in
Vogelenzang heeft samen met de begraafplaats een mysterieuze energie.
·
Het dorp ligt op
een strandwal op één kilometer van de Amsterdamse Waterleidingduinen.
· Vogelenzang is
een eeuwenoud dorpje met een mysterieuze naam. Er werd in 1297 voor het eerst
iets geschreven over ‘Voghelsanck’, dit betekent: de plek waar vogels zingen.
· Voor 1297 woonden
er al mensen in dit gebied, aldus Zoet e.a.
Van der Ham schrijft: “Het ontstaan van het dorp Vogelenzang is sterk
beïnvloed door de geografie van dit deel van Zuid-Kennemerland, zoals de
strandwallen, de afwisseling van zand en veen en de ligging dicht bij de kust
en het Haarlemmermeer.
Binnen dat decor speelt de geschiedenis van Vogelenzang zich af.
Daarbij doemt het beeld op van een dorp dat haar ontstaan vooral dankt aan de
geïsoleerde ligging.
De directe omgeving bestond namelijk uit een strook veen, die aan
beide zijden van noord naar zuid
afgegrensd werd door zand (jonge duinen en veel oudere strandwallen).”
Het gebied van Vogelenzang
was vroeger onderdeel van Den Hout, het grote bos dat zich tot ver in de
middeleeuwen tussen Alkmaar en Leiden uitstrekte. In dit bos, gelegen in achter
de Noordzee duinen, jaagden de heren van Brederode die later de graven van
Holland werden. In de 13e eeuw wordt er een jachtslot gebouwd door de
toenmalige graaf van Holland, Floris V.
Het slot heette 't Huys te Vogelesang. Naar zeggen was hij zo
bekoord door het gezang van ‘de quelende vogels’ dat hij zijn slot zó noemde.
Van dit slot zijn in de bodem
enkele resten teruggevonden. Nu is daar de buitenplaats Teylingerbosch (nabij
Huis te Vogelenzang) en rondom dat gebied zijn de contouren van de oude
slotgracht nog zichtbaar in het landschap. Het huidige Huis te Vogelenzang
is een 17e-eeuwse opvolger van het jachtslot.
Aerdenhout en Vogelenzang, aldus Van der Ham, maken vanaf de 13e
eeuw deel uit van de ambachtsheerlijkheid Andere en Middelhout. Later, na de
bouw van het jachthuis, rond 1290 is de ambachtsheerlijkheid Vogelenzang
verzelfstandigd.
Vogelenzang
ligt op dezelfde strandwal als Hillegom.
De
naam Vogelensang gaf bij Zoet e.a. de volgende associatie die ik hier aanhaal,
met de aantekening dat ik de eenzijdige nadruk op een mannelijke sjamaan heb
aangepast in de tekst omdat die door mij als storend wordt ervaren; evenzo
spreek ik over ‘verzamelaarsters-jagers’ en niet over de achterhaalde term
‘jagers-verzamelaars’.
Tussen 5300 en 2000 voor onze christelijke jaartelling
(in het Neolihticum, de Nieuwe Steentijd) hebben er groepen
verzamelaarsters-jagers gewoond op de plek die nu Vogelenzang heet. De
sjamaan/sjamane van de groep zocht intuïtief naar een heilige plek die altijd
werd gecreëerd op een leycentrum. De sjamaan/sjamane ging verkleed als vogel op
zo’n heilige plek zitten waar z/hij vuurstenen vogels die z/hij uit een buidel
haalde, ritueel om zich heen verspreidde. Daarna ging z/hij in trance en vloog
als vogel naar de geestenwereld, daarbij begeleid door de ‘zielen’ van de
stenen vogels.
Onze prehistorische voorouders beschouwden de vogel
als een bemiddelaar tussen de geestenwereld en de mensen. Er zijn door amateur-
en beroepsarcheologen stenen vogels gevonden onder andere in Drenthe, in
Noorwegen, Duitsland en Engeland. De vogels werden onder andere uitgebeeld als
raaf, uil, arend en zelfs als zangvogeltje in vogelvlucht. En hier hebben we de associatie met
‘Vogelensang’: zangvogeltjes in de bomen.
Freya
De huidige kerk Onze Lieve
Vrouwe Ten Hemelopneming is gebouwd na 850. De kerk ligt hoger dan de omgeving.
Aan de rechterkant van het
altaar zou vroeger een Germaans heiligdom zijn geweest dat mogelijk gewijd was
aan Freya. Freya was de Germaanse moedergodin van de aarde en beschermgodin van
de oogst en geboorte. De attributen van deze sterke en machtige godin waren een
vogelgewaad, namelijk de valk, een kostbare halsketting, vermoedelijk een
heupgordel, en een wagen die werd getrokken door katten.
Het oorspronkelijke
christelijke gebouw was een kapel die in opdracht van graaf Floris V is
gebouwd. Deze had bij Vogelenzang een jachtslot laten bouwen. Zeer
waarschijnlijk op de plek van het Germaanse heiligdom, dat was niet ongewoon.
De kapel was ook gewijd aan Maria, hetgeen duidt op een kerstening van de
oorspronkelijke godin.
Tijdens de Tweede
Wereldoorlog de gebrandschilderde ramen in het priesterkoor werden verwoest.
Deze werden na de oorlog door gebrandschilderde ramen vervangen.
De kerk is alleen tijdens
diensten en activiteiten geopend.
Dodewegen
Achter de kerk loopt een
kerkpad en als je dit afloopt, komt men op de ‘Tweede Doodweg’. Een
uitzonderlijke naam die bewaard heeft wat hier vroeger gebeurde. Het was aldus
Zoet e.a. in de Middeleeuwen verplicht om een dode in een rechte lijn naar de
laatste rustplaats te brengen en soms werd zo’n doodweg verbonden met een
kerkpad.
Doodwegen ontstonden vanaf
500 na de christelijke jaartelling. Ze werden zeer bewust op leylijnen
geplaatst. ‘Geisterwege’ zoals ze in oude Duitse geschriften heetten, liepen
kaarsrecht naar begraafplaatsen die met elkaar verbonden waren. Op deze oude
geestwegen kon men soms de geesten van overleden mensen tegenkomen.
In Ierland kent men de
doodwegen als elfenpaden (fairy paths). Ook de Chinese Feng Shui leer kende de
rechte wegen.
Er loopt nog een ‘Eerste
Doodweg’ achter de kerk. Deze heet nu – natuurlijk – Kerkepad.
Leylijn
Volgens opgaaf van Zoet e.a.
ligt er een oost-west leylijn voor de toren. Een leycentrum werd zoals gezegd
gevonden aan de rechterkant van het altaar.
Natuur
Het gebied heeft grote
cultuurhistorische- en natuurwaard. Op Oud-Woestduin ligt een voormalige
paardenrenbaan, maar ook het Juffershuis, het koetshuis, de Belvedère en de
cascade met stromend water in Leyduin zijn bijzonder, aldus de website van
Wikipedia. Op het landgoed zijn spechten, boomklevers, eekhoorns, damherten en
reeën aan te treffen. Het gebied is eigendom van landschap Noord-Holland.
Rondom het dorp zijn vrijwel
altijd wilde damherten of reeën te zien in de weilanden. Dit is een gevolg van
het jachtverbod dat geldt binnen de Amsterdamse Waterleidingduinen. Ook de
vossen zijn hier opvallend tam.
Huis en terrein van Huis te
Vogelenzang en Teylingerbosch zijn in particulier bezit en niet toegankelijk.
Het nog bestaande kampeerterrein op een gedeelte van het terrein van Huis te
Vogelenzang ontstaat in 1955.
De huizen te Vogelenzang en
Teylingerbosch, hun parken en een aantal bijgebouwen en tuinelementen zijn
Rijksmonumenten.
Onder de noemer Leyduin
vallen de drie buitenplaatsen: Leyduin, Woestduin en Vinkenduin. Ooit werden
deze buitenplaatsen alleen door voorname families gebruikt als zomerverblijf.
Nu kan iedereen er genieten van de bijzondere samensmelting van natuur en
cultuur. Wandelen, fietsen, picknicken of een ruimte huren
in het statige Huis Leyduin of
in het Koetshuis, het kan allemaal. Er zijn diverse wandelroutes uitgezet.
(Zuid-kennemerland)
Persoonlijke ervaring
Ergens tussen 1990 en 2000 liep
ik met mijn wandelgroep uit het bos en over een recht pad door de wei. Het was
wat drassig dus ik moest goed kijken waar ik liep. Het maakte me niet uit: op
de een of andere manier was ik verrukt over dit pad, al had ik dus geen idee
waarom. We kwamen uit bij de hoofdstraat, een stukje verder dan de kerk en we
gingen weer verder. Vele jaren later bezocht ik het kerkhof naast de kerk samen
met priesteressistarsen en voelde ik de zeer bijzondere energie die hier
aanwezig is.
Op deze christelijke
begraafplaats (die volgens opgaaf in 1900 in gebruik is genomen) viel het ons
op hoeveel afbeeldingen en beeldjes van katten er te vinden zijn! Daarom denken
wij dat het zeer goed mogelijk was dat Freya hier eens vereerd is.
In maart 2018 ben ik hier
weer met een priesteressistar geweest. Er waren nu opmerkelijk veel beeldjes
van allerlei dieren te zien op en naast de grafzerken, en niet alleen koeien! Het
viel me op hoe groot deze kerk eigenlijk is voor zo’n landelijke omgeving. Ze
torent hoog boven ons uit als we, op het kerkhof, langs de zijkant lopen.
We werden dit keer
onmiddellijk getrokken naar een prachtige witte Maria in een mooi altaar alkoof
– had ze hier nog niet eerder gestaan of hadden wij er toen geen aandacht voor?
-, niet ver van het leycentrum ter hoogte van het altaar. We hebben Haar geëerd
met kruiden en kaarsjes voor onze dochters gebrand.
Laura bij de kissing gate
In april 2023, op 28 april om precies te zijn, ging ik met priestess sistar Ineke naar deze mooie plek. De tijd van Freya was aanstaande. We hadden onze wichelroedes mee en daarmee konden we heel veel energie ervaren! Om te beginnen bij de toren, heel duidelijk en sterk. We liepen daarna de begraafplaats op, er staan inderdaad veel dierenbeeldjes, het is opvallend. We zagen één beeldje van een poesje. Bij de alkoof waar het mooie beeld van Maria staat – witte Godin – was de energie ook heel voelbaar, de energie van de leylijn van het altaar in de kerk, héél sterk op die plek en naar de muur van de kerk toe. We hebben de Godin hier geëerd: Freya’s naam geschreven, wierook gebrand, Ineke heeft een hartje van rozenblaadjes neergelegd, ik heb kruiden geofferd en we hebben de twee kaarsjes aangestoken. Daarna zijn we om het kerkhof heen gelopen om over de doodeweg, the fairy path te lopen. Ook hier was de energie voelbaar. We konden dus alle waarnemingen van Chris Zoet beamen. Ook menen wij dat Freya hier wel zeker is vereerd. Er ging – waar niet? - een Godin vooraf aan de Mariaverering hier.
Toen we wegreden, kwam er net een rooie poes (of kater) aangelopen….. Freya zei ons gedag.
Adres
Kerkweg 2, 2114 CM,
VOGELENZANG
(gemeente Bloemendaal),
Noord-Holland
Bronnen
Chris Zoet e.a., Langs het
pelgrimspad in Leiden, Haarlem en de Bollenstreek, Stichting Pelgrimspad
Drs. Piet van der Ham,
Vogelenzang, historische sociografie van een eigenzinnig dorp in de gemeente
Bloemendaag, 2006
Wikipedia
Maria, Onze Lieve Vrouwe van Haarlem
In dit jaar van Maria, 2017, waarin het borrelt en bruist
van Haar energie, waar wij ons bij aan hebben gesloten, verdiepen wij ons in
Haar energie. Dit keer door op zoek te gaan naar Maria van Haarlem. We hebben
Juliana Schonau, van Mistralma Reizen Haarlem, als onze deskundige begeleidster
gevraagd.
Allereerst zijn we naar de Mariakapel van de Josephkerk
geweest. Daarna hebben we de nieuwe St. Bavo bezocht omdat daar ook een
Mariakapel met prachtig Mariabeeld is.
Mariakapel
De volledige naam luidt Kapel van Onze Lieve Vrouwe van
Haarlem. Wij verzamelden vóór de kerk onder de boom. Eerst een stukje
geschiedenis en informatie over de verering.
Korte geschiedenis
Het Meertensinstituut schrijft dat de verering van Maria in Haarlem is begonnen omstreeks
1500; daar kan over gediscussieerd worden. Is de verering van Maria immers niet altijd doorgegaan, als voortzetting van de verering voor de diverse Moedergodinnen? In ieder geval was het toen dat de Haarlemse begijnen in het bezit kwamen van een beeld van Maria
dat recent gemaakt was. Het kwam in de kerk van de begijnen te staan. Hoe zij
aan dit Mariabeeld zijn gekomen, is verloren gegaan in de mist van het
verleden. Toen zij in 1581 het veld moesten ruimen voor een andere eigenaar,
namen zij het beeld mee. Het beeld kwam in een provisorisch ingericht
kapelletje te staan, aan het binnenpleintje bij de huisjes aan de Kloppers- of
Lange Poort waar zij gingen wonen.
Mogelijk heeft het beeld daarna in de schuilkerk gestaan,
die in 1669 in een pand werd opgericht en die gewijd was aan Joseph en Maria
Magdalena. Zeker is dit niet.
In 1841 werd de huidige St. Josephkerk gebouwd, in de in de
tijd heersende neoclassistische mode. De kerk was in 1843 klaar en aanvankelijk
kwam het Mariabeeld in de doopkapel vlakbij het hoofdaltaar te staan. Kort
daarna kreeg zij haar eigen kapel, aan de linkerzijde van het kerkgebouw.
Het Mariabeeld
Het beeld van Onze Lieve Vrouwe van Haarlem is ongeveer 45
centimeter hoog en is van eikenhout. Het vertoont nog sporen van polychromie
(veelkleurig) en gemaakt in de zogeheten Hollands-Brabantse stijl.
Maria staat op een rond voetstuk in een licht s-vormige
bocht. Het kindje Jezus zit op haar linkerarm. Ze is geplaatst in een retabel
dat aan de muur achter het altaar is bevestigd. Alleen het middenpaneel
resteert en daar staat maria in een schrijn die door twee beeldjes van St.
Margaretha en St. Catharina wordt geflankeerd. Men neemt aan dat deze vrouwen
al in de 16e eeuw zo bij Maria. Onder het beeld staat de tekst “Imago Miraculis
Honorata” wat betekent ‘dit beeld is met wonderen geëerd’.
Boven de twee beelden van de vrouwelijke heiligen zweven
twee engelen. De kroonlijst tenslotte laat vier gekroonde hoofden van
vrouwelijke heiligen zien. Daarboven een cartouche met het Lam Gods op het Boek
met de Zeven Zegels.
Maria van Haarlem - Foto van het(
toendertijd nog) met ex-voto's omhangen en gekroonde beeld van O.L. Vrouw van Haarlem, staande
op een zilveren halve maan. Afbeelding uit Kronenburg, Maria's Heerlijkheid
(1909)
Verering
In de loop van de 19e eeuw werd het beeld
behangen met rozenkransen, kettingen, juwelen, gouden en zilveren sieraden.
Maria en kind werden getooid met zilveren scepters en kronen. Dit waren
allemaal geschenken van gelovigen als dank voor bewezen diensten of als
uitingen van devotie. Maria had een halve zilveren maan onder haar voeten,
symbool voor Maria (Openbaring 12:1). Kronen en scepters werden echter gestolen
in 1974. Ze zijn teruggevonden maar niet teruggeplaatst. Men gebruikte hiervoor
afgietsels.
Hoe belangrijk de verering van Maria was, blijkt wel uit de
geschiedenis. Zij nam een uitzonderlijk belangrijke plaats in het religieuze
leven van de begijnen in. Iedere intredende begijn moest tijdens haar professie
naar het altaar met het Mariabeeld gaan en daar een brandende kaars offeren.
Daarna ging de pastoor voor in een processie met het Mariabeeld. Ook toen de
begijnen in1581 hun hofje moesten verlaten, bleef de devotie tot Maria
levendig. Begijnen moesten dagelijks de litanie van Loreto bidden voor het
miraculeuze beeld.
Ook gelovige inwoners van Haarlem en wijde omgeving
vereerden het beeld. Een helaas verloren gegaan mirakelboek spreekt over zeven
wonderen die rond het beeld hebben plaatsgevonden. Zieke kinderen werden naar
de kapel van Maria gebrach; een 17e-eeuws gebedsformulier zegde
precies voor welke gebeden en welke handelingen de priester moest uitvoeren.
In 1843 werd de nieuwe St. Josephkerk ingewijd en de nieuwe
pastoor werd nadrukkelijk gewezen op zijn plichten betreffende de verering van
Maria. Ook werd een Broederschap opgericht.
Maria van Haarlem kreeg vanaf 1905 haar eigen feestdag: 2
juni. Het beeld werd door de kerk gedragen en zij werd aangeroepen als
Toevlucht der Zondaren, Troosteres der Bedrukten en Behoudenis der Zieken.
Processie
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de verering van Maria
groter. Tijdens de hongerwinter bijvoorbeeld werd elke dag onafgebroken de
rozenkrans hardop gebeden, de hele dag. De kapel veranderde in een belangrijk
regionaal bedevaartsoord.
In 1956 werd na een mis uit solidariteit met de bevolking
van Hongarije tijdens de opstand daar, besloten tot een stille ommegang. In
stilte en wel of niet de rozenkrans biddend volgden de mensen het beeld dat
door een groot deel van de binnenstad werd gedragen, langs alle plaatsen waar
zij ooit op de een of andere manier was vereerd. De topcht is op de laatste
zondag in mei gesteld.
Tegenwoordig is de belangstelling niet zo groot en is het
een miniprocessie, op haar feestdag op 2 juni. In 2005 was het jubileum van de
Maria van Haarlem: 500 jaar. Er zijn replica’s van het beeld die door de
Vriendenkring van O.L. Vrouw te koop aangeboden worden.
Ervaren
De oorsprong van het beeldje is niet duidelijk, zegt de
literatuur. Eigenlijk is alles rond het beeld in nevelen gehuld, merken we. Het
hek naast de kerk is dicht, men houdt de kapel gesloten. Alleen voor het
dagelijks rozenkransbidden gevolgd door de mis gaat het hek open. Om half 12
gaat het hek open. We volgen de oude man over een plaatsje naar het gebouwtje
toe. De deur komt uit op een met golfplaten overdekte plaats. Het is oud en het
ruikt bedompt. Twee treden omhoog sta je voor een donkere draaideur, je ziet
niet waar je binnengaat, ik aarzel en kijk achterom, naar Sandra. Wat is dit?
Het lijkt wel op een scène uit een surrealistische film! Waar komen we terecht?
De man is er al lang door en er staan meer mensen achter ons. Erdoorheen dan
maar.
En dan zijn we in de kapel die schaars verlicht lijkt.
Vóórin, in het midden staat het beeld, verlicht. We lopen er meteen naar toe. Ze
staat in een glazen vitrine. Als we het beeld van dichtbij bekijken, snappen we
dat ze ‘verborgen’ is. De “verborgen patrones van de St. Bavo” wordt zij
genoemd. We zijn diep onder de indruk. Zij is prachtig. Afgezien van de krans
om haar hoofd waarvan je duidelijk kan zien dat het een replica is en de
maansikkel die we helaas niet kunnen zien door de hoge onderkant van de
vitrinekast, is zij indrukwekkend. Zij is waarlijk Maria van Haarlem. De
verborgen patrones. Wij kunnen wel raden welke kleuren dit beeld eens gesierd
moeten hebben.
De pafernalia waarmee Maria werd omhangen, zijn er niet
meer. Dat ik mijn beeld thuis van Maria van Fatima, omhang met rozenkransen
(met hartje of roosje aan het einde) is dus niet zo vreemd. Ik dacht altijd dat
het nogal oneerbiedig was.
Meer beelden van
Maria
Er is nog een prachtig Mariabeeld in Haarlem te zien,
namelijk in de majestueuze Mariakapel in de Kathedrale St. Bavo aan de
Leidsevaart. In die kerk is nog meer Maria te vinden. De situering van de kapel
van Maria is niet zomaar, het is mooi om te horen van onze begeleidster. Hier
een foto van het prachtige Mariabeeld van deze Mariakapel. Zij is Soeverein, voor
mij is Zij is de Godin.
Praktische gegevens
Rozenkransbidden maandag, woensdag en vrijdag om 9 uur;
zaterdag om 11:30 uur. Het rozenkransbidden wordt gevolgd door een mis (3/4
uur).
‘De verborgen
patrones van Haarlem’, stadswandeling. Mistralma-Reizen (Juliane Schonau) info@mistralma.nl
Lida van de Water
avenahareducatie.blogspot.nl
Bronnen
Haarlem, O.L. Vrouw van Haarlem, http://www.meertens.knaw.nl/bedevaart/bol/plaats/279
Heiloo
Het witte kerkje, de bron; OLV Ter Nood; Kattenberg
Een impressie
Het witte kerkje en de bron
Om het kerkje heen lopend voelde ik een mooie energie. Ik verwonderde me over de vele bijzondere bomen die er rond het kerkje staan, binnen het rondje binnengebied. 
Helaas is de bron afgesloten. Dat voelt als een groot gemis. Ik voelde me afgesneden en kon me niet goed richten op de energie. Het is te werelds met al het winkelend publiek en de plek is gekerstend en die blokkade voelde ik zeer.
OL Vrouwe Ter Nood
We waren er per ongeluk op 15 augustus en
het was er dus hartstikke druk. In het laantje vanaf de kapel met de bron, vonden we tot onze verrassing deze stille plek waar het water langs de stenen muur naar beneden stroomt. Daar hebben we het water geproefd en heb ik een klein ritueel gedaan
En toen de rust enigszins was teruggekeerd, hebben we het water uit de bron getapt.
________________________________________________________________________________
Kattenberg, de Freyalinde
Op het bord staat informatie over de linde en de link met Freya. Het bord is een tijd weggeweest maar Ineke heeft gebeld en nu is het bord weer terug!
Keins, Mariakapel en bron
Mia heeft mij de weg naar Keins gewezen. We hebben er heerlijk vertoefd. Zeker achterin, bij het bankje, heb ik de energie gevoeld. Helaas is ook hier de bron dicht. Het water staat in de kapel, je kan het tappen uit een emmer.
foto's: Lida van de Water/Ineke Bergman
_________________________________________________________________________________
Mariakapel met bron op de Keins
Internet, angellightheart.nl
De bron met kapel ligt aan de Westfriesedijk, Keins 2a, 1741 NR Schagen (Noord-Holland)
Het kapelletje staat langs de Westfriese dijk, aan de Keins, op een stukje grond dat verrassenderwijs juist lager ligt dan de dijk, in een soort kom. Het is omzoomd door bomen en om de put heen, die er even verderop naast staat, is gras – waar je heerlijk kunt picknicken - wat wij dan ook hebben gedaan. Mijn medereizigster vertelde dat ze, toen ze hier kwam, meteen de energie in het kapelletje als heel vredig ervaarde, sereen. Daar was ze zo van onder de indruk dat ze dat wilde delen. Het was avond en nu, vandaag kwam ze er voor het eerst weer overdag terug.
De tegenwoordige kapel dateert uit 1956, ingewijd op 15 augustus, een bekende datum in de christelijke traditie, namelijk de Mariatenhemel Opneming. In de kapel is een keramisch Mariabeeld geplaatst, ontworpen door Jules Rummens uit Roermond. Het is een eenvoudig gebouwtje, sober eigenlijk.
Er zijn twee glas in lood raampjes, op één ervan is Maria te zien als Sterre der Zee, als Redster voorop een schip. Voor Mia is Maria de Godin, die we binnen onze Godinnentraditie als godin eren. Ze ervaart haar als helend, liefdevol en ook heel krachtig. In ons Wiel van Amma, dat we in de Godinnentempel en op de GodinnenConferentie draaien, hebben we om die reden ook de zoals wij ze noemen ‘christelijke’ godinnen opgenomen: Sara, Maria Magdalena, Maria en Anna – met Sophia in het midden van het Wiel. Bij de deur vonden we een grote blauwe emmer waarin water uit de put zat. Niet drinken, stond erbij. ‘Ik heb het gewoon gedronken hoor’, zei Mia.
De Michaëlslijn
Dat de put waar het gevonden beeld van Maria een bijzondere plaats is, blijkt uit het volgende verhaal. Op zondag 21 augustus 1994 had historicus /wichelroedeloper Wigbolt Vleer een visioen. In dit visioen zag hij een zeedijk, huizen, een bron en het woord “Keins”. Op de achtergrond zag hij een Mariabeeld. Het dorp Keins is in de kaart al gauw gevonden. Op 17 oktober vertrekt hij met een metgezel uit Friesland om het plaatsje te gaan bezoeken. Rijdende op de Afsluitdijk en nog ongeveer 20 kilometer van zijn doel merkte hij dat zijn wichelroede al reageerde op een sterk krachtveld. Bij de kapel aangekomen werden de wichelroeden van Wigbolt en zijn metgezel direct naar de waterput getrokken.
Nader onderzoek wees uit dat Keins een punt is op de zogenaamde Michaëlslijn. Deze leylijn* loopt van Santiago de Compostela via Carnac en Le Mont Saint Michel naar Hargen en Keins en verder naar Oosterland op Wieringen, Harlingen en Wijnaldum, Sylt en Stockholm om vervolgens 4000 km van het begin te eindigen in Archangel. Deze leylijn loopt diagonaal over de waterput. In totaal werden er vanuit de waterput 132 leylijnen gevonden. Hiermee is de waterput in Keins het sterkste leycentrum van Nederland.
detail van de kaart die Joost Jansz Beeldsnijder in 1575 van Noord-Holland tekende
“In
1925 ontdekte de Britse amateurarcheoloog Alfred Watkins dat historische
monumenten vaak op kaarsrechte zichtlijnen waren gebouwd. Hij vermoedde dat het
hierbij om oeroude handelswegen ging en publiceerde over dit onderwerp in het
boek “The Straight Old Track”. Watkins noemde deze lijnen Leylijnen omdat de
plaatsnamen langs deze lijnen vaak het achtervoegsel “ley” hadden.
In New Age kringen verstaat men in Nederland onder het begrip "leylijn" tegenwoordig een energiebaan (aardstraal) die verschillende historische monumenten verbindt. Deze monumenten zoals kastelen, begraafplaatsen en heiligdommen staan op een min of meer rechte lijn en veelal op het kruispunt van deze energiebanen, de z.g.n. leycentra. Vanaf het jaar 1350 zou de kerk het niet langer hebben toestaan om op deze leycentra te bouwen.
De aardstralen hebben een doorsnede van ca. 1 meter en kunnen alleen worden waargenomen door mensen die hiervoor gevoelig zijn, de zogenaamde wichelroedelopers. In de jaren zestig werden de leylijnen vaak in verband gebracht met UFO waarnemingen en graancirkels.
Ook het Mariabeeld in Hoorn is door de wichelaars bezocht. Het beeld zou een positieve uitstraling hebben die tot 9 meter afstand nog voelbaar is.“ (Zoet e.a, Langs mystieke plekken in Noord-Holland)
De geschiedenis van Maria op de Keins gaat terug tot begin 16de eeuw, toen er tijdens een vreselijke orkaan (bekend als de St. Gallusvloed) die de Hollandse kust teisterde, een kind dat aan een stuk hout was vastgebonden uit het woeste water zou zijn gered,. Dat stuk hout bleek een boegbeeld van een schip te zijn en het stelde Maria voor. Nadat het kind was gered, waste men het beeld in de nabijgelegen put, het werd van zeewier ontdaan en vervolgens in een eenvoudige wegkapel geplaatst.
Althans, dat is één versie. In een andere versie bleek het beeld al meteen onvindbaar en werd het later teruggevonden in de waterput. Voor mijzelf is dit een bewijs dat de latere christelijke gezaghebbers een verhaal moesten hebben om te verklaren waarom het water genezend was geworden, terwijl het in feite natuurlijk al genezend was. Maar dat waren ‘heidense’ praktijken en het moest gekerstend worden. Ik denk dat het bij vele plaatsen en gebeurtenissen het geval is geweest.
Na verloop van tijd, volgens de christelijke traditie dus, bleek dat het water uit de put wonderbaarlijk genezende krachten had. Tal van genezingen bij mensen en vee werden geregistreerd. De gelovigen stroomden toe, er gebeurden wonderen en men wilde een kapel stichten.
Put blijft bewaard
In 1586 werd de kapel vernield door de watergeus Taets Gerryts en niet herbouwd. Het beeld van de Madonna was toen echter al in veiligheid gebracht maar raakte in de loop der tijd zoek. De put bleef echter wel in ere. Wekelijks werden er vier missen bij het kapelletje opgedragen en ieder jaar werd het beeld van de Madonna in processie rondgedragen tijdens de bedevaart "De Omgang van Schagen". De bedevaart naar de Keins is nog jaren blijven bestaan onder die naam. De route liep via landwegen naar de Westfriese dijk. Van de Trapbrug over de trapweg bereikte men de trap aan de dijk. Deze weg is nog steeds begaanbaar. De landweg van de Lasschoterweg tot de dijk werd vroeger het Heiligwegje genoemd.
Bezoek aan kapel en put
We staken allebei een kaars aan voor Maria en eerden haar door hardop maar liefdevol haar namen en kwaliteiten te noemen. Mia strooide kruiden uit haar buideltje op het altaar. Samen deden we de Nederlandse versie van de Lady Awaken.
Buiten, in het gras, naast het kapelletje met de put vlabij, hebben we heerlijk gepicknickt. Al die tijd waren we alleen geweest en nu kwamen er mensen, per fiets en per auto om te bidden en water te halen. Eén man riep ons toe dat ze ook voor ons hadden gebeden. Wat wil je nog meer. Het was heerlijk toeven daar op het gras in de zon – zo eerden vroeger de mensen de godin, mijmerde ik; bij haar heilige plaatsen waar er plek was om te eren én te genieten.
Daarna gingen we bij de put staan om te ervaren of we de energie van het leycentrum konden voelen maar tot onze ontsteltenis zagen we dat je niet bij het water kan omdat er een slot op het grote metalen putdeksel zat. Wat een tegenvaller! Héél anders dan in Heiloo, waar je het water kunt optakelen en daarna in je fles kan gieten. Uiteindelijk hebben we toch het water uit de emmer genomen….. We hebben even op het bankje gezeten om de energie te voelen en daarna de godin geëerd door bij de boom recht tegenover de put kruiden te strooien.
Tot slot liepen we naar de direct erachter gelegen Hoeve de Keins. Daar vroegen we de eigenaresse naar de drinkbaarheid van het water. Ze zei niet omonwonden dat je het níet kon drinken, het was tenslotte ‘gewoon gezond grondwater’ en de buurman, die ook de kapel verzorgde, dronk het putwater al zijn hele leven. Maar ze zijn voorzichtig naar bezoekers toe omdat we allemaal zo verwend zijn geraakt door het kraanwater. Gerustgesteld liepen we met onze flessen weer naar buiten.
Museum Hoorn
Het oorspronkelijke beeld van Maria te Keins staat nu in het museum in Hoorn. Volgens leden van de studiekring Leycentra bevindt zich rond het beeldje een magisch veld dat energie uitstraalt. Het beeldje zou in Keins op een leycentrum gestaan hebben. Het beeld is weer in de oorspronkelijke kleuren teruggebracht. Let op de rode jurk en de maancirkel.
Praktische informatie
Lida van de Water, met dank aan Mia Huges
Bronnen
Chris
Zoet, Ton van der Leeden, Bastiaan Stok, Pelgrimspad “Langs mystieke plekken in
Noord_Holland-midden, 2001 (te bestellen via http://www.pelgrimspad.nl. Hier
kun je nog andere boekjes met mystieke plekken in Nederland kopen).
Flyer
kapel Maria te Keins
Verschillende
sites op Internet
Linda
Wormhoudt, O.L. Vrouw op de Keinse. In: Heilige bronnen in de Lage Landen,
2013. A3 Uitgeverij, Geesteren.
_______________________________________________________________________________
Witte Kerkje Groet
bron Internet
Het kerkje ligt op
een leycentrum en is te vinden op de Kerkbrink in Groet (gemeente Bergen,
Noord-Holland)
Volgens
de auteurs van het boekje ‘Mystieke plekken in Noord-Holland (midden)’ is er
een leycentrum bij dit kerkje. Tijdens mijn verblijf in Groet, ben ik op zoek
gegaan om de energie te ervaren.
Meteen
als je via het straatje vanaf de doorgaande weg in Groet op het kerkje
aanloopt, besef je dat je op een plek komt waar vroeger het centrum van het
plaatsje was. In een halve cirkel om het witte kerkje staan nog een paar oude
huisjes, klein, als uit een Anton Pieckplaat. Als je de moderne huizen voorbij het
kerkje nog even niet opmerkt, voel je de lieflijkheid van deze plek. Het is ook
niet voor niets de Brink!
Het
historisch gebouw tegenover de kerk, is bekend als de Witte Huisjes. De
verschillende delen van het gebouw hebben diverse functies gehad: als woning, raadhuis
en gevangenis. Het is nu van de protestantse gemeente.
Terp
De
kerk ligt op een kleine terp en je kan er dus een mooie cirkel omheen maken.
Het is een bijzonder lieflijk kerkje. Zoals alle kerkjes in zo’n setting staat
het op een heuveltje, is er een grasveld omheen en voel je die drang om door
het hekje naar binnen te lopen, die afgebakende plek te betreden.
De
plek dateert van 868. Een veelzeggende tijd: ver vóór 1300 en dat betekent dat
deze heiligdommen altijd op leylijnen of leycentra werden gebouwd, wat ook
betekent dat er vóór dit christelijke (eerst katholiek, later protestantse)
kerkje een of ander heiligdom (misschien een eik?) is geweest die van betekenis
was voor onze voorouders hier. Chris Zoet zag in ieder geval een houten kerkje
staan op de plek van het oude koor en dat rond 910. Ook zag hij een pallisade
die ruim om het houten kerkje stond.
Leycentrum
Meteen
als ik, aan de noordzijde, de treedjes oploop en ik even stop, voel ik de
sensatie in mijn onderbenen. Op het grasveld, direct aan mijn linkerzijde staan
3 eikenbomen. Op het grasveld voel ik niets. Ik heb last van mensen die op
straat voor hun huis staan te praten, van de man met wie ik een praatje heb
gemaakt (een reiziger op de fiets) en die blijft dralen, gisteren is hij hier
nog bij een dienst geweest. Ik kan nu niet wichelroeden. Er staat een tafel
tegen de achterzijde van de kerk. Waarom? Om te voorkomen dat je er tegenaan
gaat staan en zo de energie kan voelen? De achterkant van het gebouw staat op
de oostzijde en hier op deze plek, zou de energie te voelen zijn. Chris Zoet
vond op dit stukje gras, achter de kerk het leycentrum met 30 leylijnen. Dit
was de plek van het vroegere hoofdaltaar in het oude koor.
Middelpunt
Er
is nog een grasveld aan de andere zijde van het kerkje, buiten de omheining.
Met bankjes, picknicktafels, een eikenboom……. men wordt hier wel heel duidelijk
uitgenodigd om een poos te verwijlen. Er is ook een beeld van 3 jonge vrouwen.
Ik vind het allemaal te aantrekkelijk om hier niet iets in te zien. Ze doen de
was. Een heeft de lakens in een mand, een brengt het laken in het water, de
middelste wringt het uit…… Symbool is hier het water of moet ik realistisch
blijven en gewoon de huisvlijt van vrouwen zien? Dat het drie vrouwen zijn,
vind ik veelzeggend. Er komen veel fietsers voorbij, toeristen die door de
duinen fietsen. Zonder uitzondering merken ze op wat een mooi kerkje het is en
velen stappen af en gaan even zitten op een van de bankjes of aan de
picknicktafels. En net als vroeger, vindt het vertier, de braderie en de
feesten, nog altijd om de kerk plaats: het middelpunt van de gemeenschap.
bron: Internet
bron: Internet
bronnen
Chris
Zoet, Ton van der Leeden & Bastiaan Stok, Langs mystieke plekken in Noord-Holland-midden.
Stichting Pelgrimspad www. pelgrimspad.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten